My sobie żwawiej z każdym dniem złociste
w polu kłosy tniem, gromadzim Panu
hojny plon, bo go wykupił drogo On.
A w migocących sierpów brzęk miesza się
rześkiej pieśni dźwięk, Pan, co służymy
teraz Mu, nas raczył wyrwać z grzechów snu.

  Patrzcie, pola białe wzdłuż, Mistrz do
  prac woła, choć i ręce mdleją już,
  pot się leje z czoła, szybko mija żniwa
  czas, wkrótce król zawezwie nas,
  wkrótce, wkrótce Król zawezwie nas!

Ochoczo żniemy cały dzień, wśród nas
nie będzie nigdy leń, bo jeszcze pól
rozległy szlak, a robotników wielce brak.
Dojrzały zwisa wkoło kłos, jak starca
srebrnobiały włos, a zawsze czyha chytry
wróg, by gdzie co skraść i zniszczyć mógł.

  Patrzcie, pola białe wzdłuż, Mistrz do
  prac woła, choć i ręce mdleją już,
  pot się leje z czoła, szybko mija żniwa
  czas, wkrótce król zawezwie nas,
  wkrótce, wkrótce Król zawezwie nas!

Przeminą żniwa prędko już, wnet gumna
wieczne pełne zbóż, więc chwyćmy sierpy
z całych sił, by w porę łan zeżęty był.
Korona złota świeci nam, spoczniemy błogo
w niebie tam, gdzie z Panem już po
wszystek czas dożynki święcić będziem wraz.

  Patrzcie, pola białe wzdłuż, Mistrz do
  prac woła, choć i ręce mdleją już,
  pot się leje z czoła, szybko mija żniwa
  czas, wkrótce król zawezwie nas,
  wkrótce, wkrótce Król zawezwie nas!