Zwycięska jasna rzesza w niebieski zdąża gród,
a wiele w jej szeregach rozbrzmiewa cudnych nut.
Triumfu płyną dźwięki w dolinie gorzkich łez;
śpiewają, że już walki zwycięski nastał kres.

Baranka tam uwielbia ten triumfalny śpiew;
u krzyża się zaczyna, do górnych płyną stref,
pieśń ta Jezusa sławi, moc dziwną Jego ran;
zwiastuje, iż ratunek zupełny grzesznym dań.

Gdy pieśni o Baranku rozpocznie jedna z dusz,
natychmiast grono całe rozbrzmiewa wszerz i wzdłuż;
Nie potrzebują słowa, a wnet poznają się.
Najlepszą ich wymową twarz, co radością lśni.

O, pieśni, kiedyż ciebie zanucim w niebie tam?
Jutrzenko najjaśniejsza, kiedyż to wzejdziesz nam?
Przygotuj wiernych, Panie, i grono swoje zbierz,
chcemy Ci wiecznie śpiewać wśród uwielbionych rzesz!