Танҳо Исо он ҷо сокин шавад.
Муҳаббати Ӯро монанд набошад,
Танҳо назди Ӯ роҳат меёбам.
Худовандам Исо назди ман аст.
Ӯ фармуда, ки дастамро мегирад,
Барад он ҷо, ки доим роҳат аст.
Танҳо Ӯ дар ҳаққи ман эҳсон кард.
Диламро бишкофт бо меҳри азимаш,
Он гоҳ оромиши осмонӣ дод.
Танҳо Исо ба ман қувват бахшад.
Аз чашми ҳаёти Ӯ менӯшам,
Доим қуввати тоза меёбам.
Маро назди Худо осмон барад.
Дар он ҷо ҳамеша шодӣ хоҳам кард,
Роҳату ором дар оғӯши Ӯ.